Het 14 jarige meisje kijkt mij vragend aan en zegt: “Mevrouw? Wat betekent zorg op maat?” Samen met andere jongeren neemt ze deel aan de jongerenraad die ik begeleid.  “Daarmee bedoelen we dat we jou helpen op een manier die past bij jou. Bij wat jij nodig hebt”, leg ik uit. Geïrriteerd kijkt ze de andere kant op en mompelt: “Yeah right.” Waarna ze zegt: “Leg mij dan eens uit hoe ik kan werken aan de relatie met mijn moeder als een huisregel bepaalt dat ik maar twee keer per week mag bellen.”

Hier maakte ik voor het eerst kennis met de waarde van ervaringsverhalen. Want dit meisje deed me iets realiseren: we konden haar niet helpen zolang er allerlei huisregels haar hulpvraag in de weg zaten. Ik hielp haar en andere jongerenvertegenwoordigers om dat duidelijk te maken in gesprekken met managers en beleidsmakers. Niet lang daarna werden in samenwerking met jongeren enkele algemene huisregels geformuleerd. En afspraken ondersteunend aan de behandeling van een jongere, maakten voortaan onderdeel uit van zijn of haar behandelplan.

Dit werd een doorslaggevende ervaring voor het werk dat ik doe, tot de dag van vandaag. Het staat symbool voor de waarde van het verhaal van de ander. Van degene die ondersteuning of hulp nodig heeft en daarvan afhankelijk is. Pas als je dat verhaal kent, kun je samen bepalen wat nodig is.